Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Επιτάφιος


Η μάνα του δολοφονημένου απεργού Τάσου Τούση από τη Θεσσαλονίκη, είναι η ίδια μάνα, του δολοφονημένου Παλαιστίνιου Αμτζάντ Μλεϊτάτ από τη Ναμπλούς, είναι οι μάνες των Πακιστανών Χομαγιούν Ανγάρ και Βακάρ Αχμέντ, που θυσίασαν   τη ζωή τους στο Κρυονέρι, είναι η μάνα του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας, όλου του κόσμου. Η μάνα όποιου αγαπάει τη ζωή και γι’ αυτό την προσφέρει απλόχερα στους συνανθρώπους του. Η χαροκαμένη μάνα θρηνεί το σπλάχνο το μονάκριβό της. Τον θρήνο της πήρε η Τέχνη και τον πέρασε στην Αθανασία, σαν το μονάκριβο παιδί της.


Ι

Γιέ μου, σπλάχνο τν σπλάχνων μου, καρδούλα τς καρδις μου,
πουλάκι τς φτωχις αλς, νθ τς ρημις μου,

πς κλείσαν τ ματάκια σου κα δ θωρες πο κλαίω
κα δ σαλεύεις, δ γρικς τ πο πικρ σο λέω;

Γιόκα μου, σ πο γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Πο μάντευες τί πέρναγα κάτου π᾿ τ τσίνορό μου,

τώρα δ μ παρηγορς κα δ μο βγάζεις χνα
κα δ μαντεύεις τς πληγς πο τρνε μου τ σπλάχνα;

Πουλί μου, σ πο μο φερνες νεράκι στν παλάμη
πς δ θωρες πο δέρνουμαι κα τρέμω σν καλάμι;

Στ στράτα δ καταμεσς τ᾿ σπρα μαλλιά μου λύνω
κα σο σκεπάζω τς μορφς τ μαραμένο κρίνο.

Φιλ τ παγωμένο σου χειλάκι πο σωπαίνει
κι εναι σ ν μο θύμωσε κα σφαλιγμένο μένει.

Δ μο μιλες κι δόλια γ τν κόρφο δές, νοίγω
κα στ βυζι πο βύζαξες τ νύχια, γιέ μου μπήγω.

Α' μέρος

1. Που πέταξε τ' αγόρι μου,
2. Χείλι μου μοσχομύριστο,
3. Μέρα Μαγιού.
Μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, ερμηνεία του
Γρηγόρη Μπιθικώτση (Δεύτερη φωνή η Καίτη Θύμη).


II

Κορώνα μου, ντιστύλι μου, χαρ τν γερατει μου,
λιε τς βαρυχειμωνις, λιγνοκυπάρισσό μου,

Πς μ᾿ φησες ν σέρνουμαι κα ν πον μονάχη
χωρς γουλιά, σταλι νερ κα φς κι νθο κι στάχυ ;

Μ τ ματάκια σου βλεπα τς ζως κάθε λουλούδι,
μ τ χειλάκια σου λεγα τ᾿ αγεριν τραγούδι.

Μ τ χεράκια σου τ δυό, τ χιλιοχαϊδεμένα,
λη τη γς γκάλιαζα κι λ᾿ ετανε γι μένα.

Νιότη π᾿ τ νιότη σου παιρνα κι κόμη χνογελοσα,
τ γερατει δν τρόμαζα, τ θάνατο ψηφοσα.

Κα τώρα πο θ κρατηθ, πο θ σταθ, πο θμπω,
πο πόμεινα ξερ δεντρ σ χιονισμένο κάμπο;

Γιέ μου, ν δ σοναι βολετ νρθες ξαν σιμά μου,
πρε μαζί σου μένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.

Κι ν εν᾿ τ πόδια μου λιγνά, μπορ ν πορπατήσω
κι ν κουραστες, στν κόρφο μου, γλυκ θ σ κρατήσω.

Β' μέρος

4. Βασίλεψες αστέρι μου,
5. Ήσουν καλός,
6. Στο παραθύρι στεκόσουν.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος.
Μπουζούκι: Μανώλης Χιώτης.

Ερμηνεία: Μαίρη Λίντα


III

Μαλλι σγουρ πο πάνω τους τ δάχτυλα περνοσα
τς νύχτες πο κοιμόσουνα κα πλάϊ σου ξαγρυπνοσα,

Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο κα κοντυλογραμμένο,
καμάρα πο τ βλέμμα μου κούρνιαζε ναπαμένο,

Μάτια γλαρ πο μέσα τους ντίφεγγαν τ μάκρη
πρωινο ορανο, κα πάσκιζα μν τ θαμπώσει δάκρυ,

Χείλι μου μοσκομύριστο πο ς λάλαγες νθίζαν
λιθάρια κα ξερόδεντρα κι ηδόνια φτερουγίζαν,

Στήθεια πλατι σν τ στρωτ φτερούγια τς τρυγόνας
πο πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ πίκρα μου κι γώνας,

Μπούτια γερ σν πέρδικες κλειστς στ παντελόνια
πο ο κόρες τ καμάρωναν τ δείλι π᾿ τ μπαλκόνια,

Κα γώ, μ μο βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ντρα,
σο κρέμαγα τ φυλαχτ μ τ γαλάζια χάντρα,

Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εωδιαστό μου δάσο,
πς ν πιστέψω μοιρη πς μπόραε ν σ χάσω;

Γ' μέρος

7. Να 'χα τ' αθάνατο νερό, Γρηγόρης Μπιθικώτσης (Δεύτερη φωνή η Καίτη Θύμη).
8. Γλυκέ μου εσύ δεν χάθηκες, Μαίρη Λίντα (Μπουζούκι: Μανώλης Χιώτης).
Μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ποίηση του Γιάννη Ρίτσου.


ΙV

Γιέ μου, ποι Μορα στγραφε κα ποι μο τχε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτι στ στήθεια μου ν᾿ νάψει;

Πουρν - πουρν μο ξύπνησες, μο πλύθηκες, μο λούστης
πριχο σημάνει τν αγ μακρι καμπανοκρούστης.

Κοίταες μν φεξε συχν - πυκν π᾿ τ παραθύρι
κα βιαζόσουν σ ντανε ν πς σ πανηγύρι.

Εχες τ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τ σαγόνι
κι εσουν στν τόλμη σου γλυκός, ταρος μαζ κι ηδόνι.

Κα γ φτωχει κ᾿ νέμελη κα γ τρελλ κ᾿ σκύλα,
σοψηνα τ φασκόμηλο κι χν ματιά μου φίλα

Μι - μι τς χάρες σου, καλέ, κα τ λαμπρό σου θωρ
κι γαλλόμουν κα γέλαγα σν τρυφερούλα κόρη.

Κι οδ κακόβαλα στιγμ κι οδ᾿ τρεξα ξοπίσω
τ στήθεια μου ν βάλω μπρς τ βόλια ν κρατήσω.

Κι φτασ᾿ ργ κι, , πο ποτς μν φτανε τέτοια ρα
κι, , κάλλιο ν γκρεμίζονταν στ καύκαλό μου χώρα.



V

Σήκω, γλυκέ μου, ργήσαμε· ψηλώνει λιος· λα,
κα τ φαγάκι σου ρημο θ κρύωσε στν πιατέλα.

μπλέ σου μπλοζα τς δουλεις στν πόρτα κρεμασμένη
θ καρτεράει τ σάρκα σου τ μαρμαρογλυμμένη.

Θ καρτεράει τ κρύο νερ τ δροσερό σου στόμα,
θ καρτεράει τ χντα σου τ᾿ σβεστωμένο δμα.

Θ καρτεράει κ᾿ γάτα μας στ πόδια σου ν παίξει
κι λιος ργς θ καρτερ στ μάτια σου ν φέξει.

Θ καρτεράει κ᾿ ρούγα μας τ᾿ δρ περπάτημά σου
κ᾿ ο γρίλιες ο μισάνοιχτες τ᾿ ηδονολάλημά σου.

Κα τ συντρόφια σου, καλέ, πο τς βραδις ρχόνταν
κα λέαν κα λέαν κι π᾿ τ δια τος τ λόγια φλογιζόνταν

Κα μπάζανε στ σπίτι μας τ φς, τν πλάση κέρια,
παιδί μου, θ σ καρτερν ν κάνετε νυχτέρια.

Κα γ θ καρτεράω σκυφτ βραδ κα μεσημέρι
νρθε καλός μου, θάνατος, κοντά σου ν μ φέρει.

...



ΙΧ

Παναγιά μου, ν εσουνα, καθς γώ, μητέρα,
βοήθεια στ γιό μου θστελνες τν γγελο π πέρα.

Κι, χ, Θέ μου, Θέ μου, ν εσουν Θες κι ν εμασταν παιδιά σου
θ πόναγες καθς γώ, τ δόλια πλάσματά σου.

Κι ν εσουν δίκειος, δίκαια θ μοίραζες τν πλάση,
κάθε πουλί, κάθε παιδ ν φάει κα ν χορτάσει.

Γιέ μου, καλ μο τλεγε τ γνωστικό σου χελι
κάθε φορ πο ρμήνευε, κάθε φορ πο μίλει:

μες ταγίζουμε ζω στ χέρι: περιστέρι,
κ᾿ μες οτ᾿ να ψίχουλο δν χουμε στ χέρι.

μες κρατμε λη τ γς μς στ᾿ ργασμένα μπράτσα
κα σκιάχτρα στέκουνται ο Θεο κι φέντη χουνε φάτσα.

χ, γιέ μου, πι δ μομεινε καμι χαρ κα πίστη,
κα τ χλωμ κα τ στερν καντήλι μας σβήστη.

Καί, τώρα, π σ ποι φωτι τ χέρια μου θ᾿ νοίγω,
τ παγωμένα χέρια μου νν τ ζεστάνω λίγο;

5 σχόλια:

sofia είπε...

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον
Πού έδυ σου το κάλλος;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να χάνει μια μάνα το παιδί της και είναι ακόμη μεγαλύτερος όταν αυτό βρίσκεται στην ξενιτειά.
Σκέφτομαι την αγωνία αυτών των μανάδων και το σπαραγμό του σώματος και της ψυχής τους και πονάω.

Εξαιρετική και βαθιά ανθρώπινη η ανάρτηση σου

Καλό βράδυ

μαχαιρης είπε...

Ακριβως αυτο λεω και γω...Φιλε...
Η θυσια των εκατομμυριων, οπου γης Ναζωραιων...
Και ο Επιταφιος θρηνος των Μητερων..
Θα ποτισουν και θα πραγματωσουν την Ανασταση...!!

Αυτο ειναι...!!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Ο Λαός τραβούσε και τραβά το Γολγοθά του!
Θα τον αποφύγει τελεσίδικα μόνον όταν αποφασίσει να... πει άλλο "τροπάρι"!

Scorpion49 είπε...

Πέρασαν 24 χρόνια από το τραγικό αυτοκινητιστικό ατύχημα του αδελφού μου Νικόλα, 40 ετών τότε. Η μανούλα μου, που ήταν ένας άγγελος με όλους τους ανθρώπους, δεν άντεξε για πολύ. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, κάθε φορά που πήγαινα σπίτι έκρυβε τον πόνο της και πεταγότανε από το κρεβάτι και μ’ αγκάλιαζε, παιδάκι μου να σου φτιάξω κάτι να φας, πονάει το κεφαλάκι σου, όλοι καλά στο σπίτι; Η ίδια υπέφερε από προχωρημένη οστεοπόρωση και καρδιοπάθεια, μα μετά το ατύχημα με κοίταζε στα μάτια με λαχτάρα και φόβο.

Τα ηρωικά παλικάρια Χομαγιούν Ανγάρ και Βακάρ Αχμέντ έδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς και αυτοθυσίας. Ας παραδειγματίζονται κάποιοι που πρωί, μεσημέρι, βράδυ, βγάζουν ρατσιστικές κορώνες για λίγα και μόνο ψηφουλάκια. Είχαν κι’ αυτά μανάδες κύριε ….φύρερ και τώρα αναμένουν τις σωρούς, αν βρεθούν τα χρήματα. Τι ντροπή για το ελληνικό κράτος, για την ελληνική βουλή, για την ελληνική κοινωνία!

Ένα δάκρυ για όλες αυτές τις χαροκαμένες μάνες γιατί είναι αβάσταχτος ο πόνος τους.

Είναι όμως καιρός για την Ανάσταση-Επανάσταση των καταπιεσμένων, σήμερα όχι αύριο!

Εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Τέτοιες μέρες ήταν (Πάσχα 1947) που γράφτηκε η τραγωδία της Νιάλας στις Αγραφιώτικες βουνοκορφές, όταν οι αντάρτες του ΔΣΕ πραγματοποίησαν την ηρωϊκή ανάβαση στο φονικό βουνό μέσω μιας άγριας χιονοθύελλας που στοίχισε πολλές ζωές!

Γι' αυτό λέω: μέγας ο γολγοθάς των λαών στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Εύχομαι καλή "ΑΝΑΣΤΑΣΗ" αδερφέ Οικοδόμε και καλή ΞΑΣΤΕΡΙΑ!