«Από
τους ανθρωποφύλακες χαφιέδες, που ερχόντουσαν για φρουρά μου, ο πιο φιλόδοξος
ήταν κάποιος νεαρός που άκουγε στο όνομα Λευτεράκης. Είχε μόνο τρεις μήνες στο
επάγγελμα και δεν είχε προλάβει να τελειώσει τη Σχολή. Αμέσως μετά το
πραξικόπημα χρειαζόντουσαν αστυνομικούς και τους πήρανε άρον άρον από τη Σχολή
και τους όρκισαν αμέσως.
Εκτός
από τις ατελείωτες ώρες των ανακρίσεων, είχε μανία με αινίγματα, αστυνομικά
προβλήματα και γενικά με κάθε είδος σπαζοκεφαλιές. Συστηματικά μου τα επέβαλε
και αξίωνε λύση. Όταν την έβρισκα, μου έλεγε πως κάνω πολύ τον έξυπνο και θα
φάω τα μούτρα μου. Όταν δεν την έβρισκα, μου έλεγε πως αφού ξέρω πως είμαι
μαλάκας, γιατί επιχειρώ να τα λύσω, για να φάω τα μούτρα μου;
Ο
Λευτεράκης δε σταμάταγε εδώ. Κατά διαστήματα έβγαζε το πιστόλι του και έκανε
κόλπα α λα Ρίγκο, ρωτώντας αν μπορώ να τα κάνω. Μια μέρα με σημάδευε με το
πιστόλι, λέγοντάς μου ποιο σημείο του σώματός μου σημαδεύει. Με ρώτησε αν ξέρω
τι τραύμα δημιουργεί ένα βλήμα από απόσταση δυο μέτρων και αν αυτός που δέχεται
το βλήμα προφταίνει ν’ ακούσει τον ήχο.
Επέμενε
να του πω ποιος από τους δυο μας είναι πιο δυνατός και πόσες φορές μπορώ να
κάνω έρωτα με μια γυναίκα. Ο Λευτεράκης είχε σχηματίσει την εντύπωση πως ανήκω
σ’ ένα κατώτερο είδος παρασίτων, που ο μόνος λόγος που υπάρχουν είναι για να
καταλαβαίνουν οι άλλοι την αξία τους».
(Περικλής
Κοροβέσης «Ανθρωποφύλακες», εκδ. Γνώση 1994)
«Μικρή
πατρίδα»
Στίχοι:
Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική:
Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεύει
ο Χρήστος Θηβαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου