Ποίηση
δεν υπάρχει εδώ. Αυτή είναι η άγρια ιστορία μιας οικογένειας, της κωμόπολης
Μολάοι της Λακωνίας, τους άξενους χρόνους του εμφυλίου.
Οικογένεια
Ζουρντού. Ο πατέρας, η Μάνα και τα οκτώ παιδιά τους. Έξι αγόρια και δυο κόρες. Η
πλαγιά του βουνού χώριζε το σπίτι τους απ’ τον κόσμο.
Άνθρωποι
κυκλώνουν το σπίτι με δόκανα φόβου. Η ώρα του πανικού, της μνήμης που αναδεύει
τα ηρωικά υλικά της κατοχής. Ο Πάρνωνας το μαλακό βουνό, αρπάζει όλους τους γιους.
Πρώτος
ο μεγάλος ο Δημήτρης Ζουρντός βγήκε αντάρτης το 1948. Πως να σταθεί; Πώς να
παραμείνει ανυποχώρητος φρουρός του παρελθόντος και του μέλλοντος; Βασανίστηκε
επιμένοντας να ενωθεί με τους άλλους. Από πόσα φαράγγια πέρασε; Ποια κρυφά
ποτάμια; Με ποιες τήξεις χιονιού ανδρώθηκε; Πόσους κορμούς δέντρων; Σε πόσες
πέτρες σκόνταψε στο διάβα του;
Τον
ακολούθησαν και τ’ άλλα πέντε αδέρφια του. Να σωθούν απ’ τη μήνι του Μπρατίτσα.
Ο δρόμος της επιστροφής αδιέξοδος. Η έννομη τάξη θα σβήσει τα ίχνη των χαμένων.
Άμωμοι εν οδώ. Σκοτώθηκαν όλα τ’ αδέλφια στις τελευταίες μάχες και στην
περιπλάνηση στα ξέφτια του εμφύλιου.
Οι
οπλές του Θανάτου έφτασαν και στο κατώφλι του σπιτιού τους. Σκότωσαν και τις
δύο αδελφές τους. Σύνολον οκτώ. Απόμειναν ρημαγμένοι ο πατέρας και η μάνα, μαύρες
ράγες να τους τυφλώνουν τα μάτια και τα βήματα των αδιάφορων να τους
τρελαίνουν.
Και
ο θρήνος γι’ αυτούς τους συν-πατριώτες μου Λάκωνες, η μονότονη αυτή μελωδία
είναι και δικός μου. Όσο και να προσπαθεί να μου επιβληθεί η λογική, του «αυτά
έχουν οι εμφύλιοι» με παίρνουν τα δάκρυα και βαραίνω που τα γράφω.
Ζουρντός
Δημήτρης +1949
Ζουρντός Αντώνης
+1949
Ζουρντός Γιώργος
+1949
Ζουρντός Ηλίας
+1949
Ζουρντός Νικόλας
+1949
Ζουρντός Θεόδωρος +1949
Ζουρντού Δήμητρα
+1949
Ζουρντου
Ρουμπίνη +1949
Και
τα οκτώ αδέρφια το 1949. Μαζί. Και βέβαια ποίηση δεν υπάρχει εδώ. Μόνο λυγμοί.
Μίμης
Χριστοφιλάκης
3η Φεβρουαρίου 2016
[Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας, Χαροκαμένες μάνες στην Ήπειρο (1940)]
3η Φεβρουαρίου 2016
[Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας, Χαροκαμένες μάνες στην Ήπειρο (1940)]
1 σχόλιο:
Ενα μόνο περιστατικό απο τα Χιλιάδες που γίνανε σε ολόκληρη την χώρα. Ενας ολόκληρος λαός που θυσιάστηκε στα χρόνια του Απελευθερωτικού αγώνα βρέθηκε δεμένος χειροπόδαρα την στιγμή που μπορούσε να πάρει την μεγάλη νίκη την ώρα που αποχωρούσανε οι Γερμανοί. Δεν έγινε λόγω ...λαοκρατίας.. που δεν σημαίνει Σοσιαλισμός. Δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος σε αυτά τα καθάρματα της Αστικής Τάξης να φορέσουνε τα ...αντιφασιστικά... τους και να οργανώσουνε πάλι το κράτος τους. Τι και αν πίεζε ο Ζαχαριάδης να πέσει όλο το βάρος στον ΔΣΕ απο τα τέλη 1945 αρχές 1946. Τα ...παιδιά.... τον χαβά τους. Οταν τα κατάφερε τέλη 1947 το Αστικό κράτος είχε οργανωθεί. Στην Πελοπόννησο οσοι βγήκανε στον ΔΣΕ ξέρανε οτι αν κάτι πάει στραβά είναι χαμένοι. Και όμως κάνανε το χρέος τους. Τρεις φορές έγινε προσπάθεια να γίνει Ανεφοδιασμός δυστυχώς απέτυχε. Κάνανε όλοι το καθήκον τους σαν ήρωες. Οι ευθύνες βαρύτατες για τα ...παιδιά.... και τις καθυστερήσεις τους. ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Δημοσίευση σχολίου